شماره 90/چهارشنبه 4 عقرب 1390/26 اکتوبر 2011در یک صبح خنک و دلپذیر ماه اکتبر، بنای یادبود مارتین لوتر کینگ جونیور در نشنال مال در واشنگتن افتتاح گردید. این رویداد، که در ابتدا برای روز 28 اگست همزمان با چهل و هشتمین سالگرد سخنرانی کینگ “من رویایی دارم” در نزدیکی محل یادبود لینکلن برنامه ریزی شده بود، به دلیل خطر توفان آیرین به تعویق افتاد.
مدت کوتاهی پس از آغاز برنامه در ساعت 8 صبح، تعداد جمعیت از ظرفیت 10.000 چوکی که در پارک غربی پوتومک فراهم شده بود پیشی گرفت. بسیاری از خانواده ها با چوکی های قابل حمل و پتوهای مخصوص گردش خود آمده بودند؛ اکثر پدر و مادرها جوانتر از آن بودند که در زمان کینگ زندگی کرده باشند، و تعداد زیادی از کودکان آنقدر کم سن و سال بودند که به درس های مدرسه خود در مورد میراث رهبری حقوق مدنی برسند. دیگران ارتباط شخصی بیشتری با کینگ داشتند. امیلی هیکس، 81 ساله، از منطقه هوپ ول در ویرجنیا که تلاش می کرد که با وجود سر و صدای هلیکوپتر پلیس پارک ملی، صدای خود را برساند گفت: “من نخستین بار درباره او در سال 1953 یا 1954 آگاهی یافتم. او با اشاره به سخنرانی “من رویایی دارم” گفت: “من در این جا هنگامی که او در سال 1963 سخنرانی می کرد حضور داشتم، و از آن زمان به بعد از تمامی اقدامات او حمایت کرده ام.”
جو تاونز جونیور، نماینده ایالتی از تنسی، که گروه بزرگی را از ممفیس همراهی می کرد، داستان خود را بیان کرد. تانز گفت: “صدای شلیکی که او را به قتل رساند مرا که در آن زمان که یک نوجوان 12-13 ساله بودم از خواب بیدار کرد. مادر بزرگ من از جا پرید و گفت: “شرط می بندم که به دکتر کینگ شلیک کردند.” هتل [خیلی نزدیک] به محلی که من در آن زمان در آنجا زندگی می کردم، و به عنوان یک بچه بازی می کردم بود. آیا تاثیر کینگ باعث ایجاد تفاوت در شیوه زندگی او به عنوان یک فرد آفریقایی-آمریکایی شده است؟ «این کشور نسبت به آنچه در گذشته بود، تفاوت کرده است. آمدن به اینجا، و سوار اتوبوس شدن در دهه 1940 و 1950 کاری خطرناک بود، و یا توقف در هر رستورانی. هر بخش از ساختار این کشور به خاطر جنبش حقوق مدنی بهبود یافته است. و نه فقط این کشور. ساختار جهانی به دلیل آنچه این مرد انجام داده است بهبود یافته است. آمریکا از این رو به آن رو شده است. اکنون، مردمان بسیاری قادر هستند تا از موهبت زندگی در این کشور بدون هیچ ترسی بهره مند گردند.»
کسانی که زود به این مراسم آمده بودند، شاهد اظهارات مقام های عالی رتبه و نیز اجرای هنرمندان از محل چوکی های تاشوی خود نزدیک صحنه بودند، در حالی که بقیه جمعیت از فراز دریایی از جمعیت که کلاه های سفید اهداء شده را به سر داشتند به تماشای صفحه های نمایش بزرگ مشغول بودند. سه نفر از افراد خانواده کینگ سخنرانی کردند. کریستین کینگ فاریس، 84 ساله، خواهر کوچکتر کینگ، گفت: «در زندگیم، شاهد کودکی بودم که تبدیل به قهرمانی برای بشریت شد.»
دختر دوم کینگ، برنیس کینگ، از جمعیت خواست تا از نقش مادرش، کورتا اسکات کینگ، در انجام فعالیت پدر خود تقدیر کنند. او همچنین بر این باور بود که اگر پدرش امروز در قید حیات بود، در جهت برطرف ساختن فقر جهانی تلاش می کرد، و برنیس از کسانی که در مراسم گرامیداشت حضور داشتند خواست «فراتر از رویا پیش روند و به آن تحقق بخشند.»
فرزند بزرگتر کینگ، مارتین لوتر کینگ، همچنین تاکید کرد که اقدام علیه بی عدالتی اقتصادی، چیزی است که بیشتر از هر کار دیگری باعث سربلندی پدر او خواهد بود. او گفت:«مردم، خود را در نام پدر من محدود می کنند بدون این که عقاید او را پاس دارند.»
این مراسم گرامیداشت با سخنان پرزیدنت به اوباما به اوج خود رسید، که گفت، «به چهره های دور و بر خود نگاه کنید، و شما کشور آمریکایی را می بینید که از عدالت و آزادی بیشتری برخوردار است و تعدادی بیشتر از یک دکتر کینگ در این روز سخنرانی کردند. ما حق داریم که از پیشرفت آهسته اما مطمئن خرسند باشیم – پیشرفتی که خود را به یک میلیون شیوه گوناگون ابراز می دارد، بزرگ و کوچک، هر روز و در سرتاسر کشور.»
دیگر شرکت کنندگان در این مراسم گرامیداشت شامل نیکی جیووانی، شاعر، فعال مدنی و معلم، فعالین حقوق مدنی که از یاران کینگ بودند شامل کشیش جسی جکسون، جولین باند، نماینده جان لوئیس، و اندرو یانگ سفیرسابق. قبل از اعلام حضور پرزیدنت اوباما، خواننده ریتم و بلوز، آریتا فرنکلین، آوازی را خواند که از آن به عنوان قطعه مورد علاقه کینگ یاد می کرد، «دستم را بگیر، خدای بزرگ من»
کیث پیتی در مورد بنای یادبود گفت:«این کار زیبایی است.» ولی دیر انجام گرفت. این کار باید سال ها پیش انجام می شد. ولی انجام گرفت. او در حالی که در مقابل جمعیت ایستاده بود گفت: «همه این مردم از نژادهای گوناگون، مردمی با سنین مختلف برای آنچه این مرد به خاطر آن به پاخاست به اینجا آمده اند. او به خاطر برابری تمامی مردم به پاخاست، نه فقط برای مردم خودش.»
مارک ترینر
