شماره 77/یکشنبه 5 جدی 1389/26 دسمبر 2010
هر سال با فارغ شدن جوانان از صنف دوازدهم به لشکر بیکاران افزوده میشود و فارغان موسسات تحصیلات عالی نیز صد فیصد به کار جذب نمیشوند. این جوانان که پول ندارند در مقابل آرزو های بزرگ دارند، آنان میخواهند لباس مناسب بپوشند، غذای کافی بخورند، سپورت نمایند، وظیفه آبرومند داشته باشند، به لسان های خارجی بلدیت داشته باشند، کمپیوتر بیاموزند، تشکیل خانواده بدهند و در زندگی شخصی و اجتماعی دارای جایگاه لازم بوده، برخوردار از حقوق مدنی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی باشند. اما در مقابل با جیب خالی و در شرایط بیکاری مأیوسانه به مشکلات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و مدنی شان مینگرند. هیچ گزارش روی کاغذ اجراآت دولت، هیچ وعده به اصطلاح سر خرمن مسوولان مملکت و هیچ پلان و برنامه روی کاغذ آنان را مجاب نمیسازد و با این حال تفاوت فاحش سطح زندگی برخی جوانان پولدار با این جوانان بیکار باعث عقده های خطرناکی در اجتماع میشود. عدۀ از این جوانان را طالبان و القاعده با پرداخت پول جذب نموده به صفت هیزم جنگ مصرف میکنند. تعداد دیگر اطفال و جوانان را طالبان و القاعده از خانواده ها گرفته حتی با تلقین بیزاری از زندگی به عملیات انتحاری می کشانند. هیچ مادر و پدر آرزو ندارد فرزندش در جنگ کشته شود، اما فقر، گرسنه گی و آواره گی باعث رضایت خانواده ها در رفتن فرزندان شان به جنگ میشود، که تعداد زیاد اطفال در جنگ کنونی افغانستان سلاح به دست دارند.
تعدادی از جوانان افغانستان دچار تروما، گریف و اعراض و علایم ضربه های روانی ناشی از جنگ و فقر و افلاس اند و عدۀ از این جوانان به مواد مخدر روی آورده اند. در فضای نمناک و آلوده به کثافات در زیر پل شاه دو شمشیره ده ها جوان میان کثافات خوابیده و در گذشته این جوانان معتاد در ویرانه های خانه فرهنگ به دزدی و سرقت اموال مردم محل دست میزدند.
حکومت باید از خواب بیدار شود و پروژه های بزرگ و کوچک را به خاطر کاریابی به جوانان در مرکز و ولایات احداث کند. از توانایی این جوانان در کوتاه مدت در پروژه های کوچک مواد غذایی در مقابل کار در پاک کاری جوی ها، غرس نهال ها، پاک کاری جاده ها و خیابان ها، حفر چاه ها و غیره میتوان استفاده نمود.Ÿ
هر سال با فارغ شدن جوانان از صنف دوازدهم به لشکر بیکاران افزوده میشود و فارغان موسسات تحصیلات عالی نیز صد فیصد به کار جذب نمیشوند. این جوانان که پول ندارند در مقابل آرزو های بزرگ دارند، آنان میخواهند لباس مناسب بپوشند، غذای کافی بخورند، سپورت نمایند، وظیفه آبرومند داشته باشند، به لسان های خارجی بلدیت داشته باشند، کمپیوتر بیاموزند، تشکیل خانواده بدهند و در زندگی شخصی و اجتماعی دارای جایگاه لازم بوده، برخوردار از حقوق مدنی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی باشند. اما در مقابل با جیب خالی و در شرایط بیکاری مأیوسانه به مشکلات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و مدنی شان مینگرند. هیچ گزارش روی کاغذ اجراآت دولت، هیچ وعده به اصطلاح سر خرمن مسوولان مملکت و هیچ پلان و برنامه روی کاغذ آنان را مجاب نمیسازد و با این حال تفاوت فاحش سطح زندگی برخی جوانان پولدار با این جوانان بیکار باعث عقده های خطرناکی در اجتماع میشود. عدۀ از این جوانان را طالبان و القاعده با پرداخت پول جذب نموده به صفت هیزم جنگ مصرف میکنند. تعداد دیگر اطفال و جوانان را طالبان و القاعده از خانواده ها گرفته حتی با تلقین بیزاری از زندگی به عملیات انتحاری می کشانند. هیچ مادر و پدر آرزو ندارد فرزندش در جنگ کشته شود، اما فقر، گرسنه گی و آواره گی باعث رضایت خانواده ها در رفتن فرزندان شان به جنگ میشود، که تعداد زیاد اطفال در جنگ کنونی افغانستان سلاح به دست دارند.
تعدادی از جوانان افغانستان دچار تروما، گریف و اعراض و علایم ضربه های روانی ناشی از جنگ و فقر و افلاس اند و عدۀ از این جوانان به مواد مخدر روی آورده اند. در فضای نمناک و آلوده به کثافات در زیر پل شاه دو شمشیره ده ها جوان میان کثافات خوابیده و در گذشته این جوانان معتاد در ویرانه های خانه فرهنگ به دزدی و سرقت اموال مردم محل دست میزدند.
حکومت باید از خواب بیدار شود و پروژه های بزرگ و کوچک را به خاطر کاریابی به جوانان در مرکز و ولایات احداث کند. از توانایی این جوانان در کوتاه مدت در پروژه های کوچک مواد غذایی در مقابل کار در پاک کاری جوی ها، غرس نهال ها، پاک کاری جاده ها و خیابان ها، حفر چاه ها و غیره میتوان استفاده نمود.Ÿ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر